The Bell in the Lake: The Sister Bells Trilogy Vol. 1: The Times Historical Fiction Book of the Month

Product Information

In het verhaal van de vroedvrouw van het dorp schuilt op een bepaalde manier meer wijsheid dan bij gediplomeerde artsen uit de dichtstbijzijnde echte stad Kristiania. Astrid beseft voor welke keuze ze gesteld wordt en trekt daaruit de juiste gevolgen, ook al legt ze daarvoor het zwaarst mogelijke offer in de schaal. Tel ook eens het een en ander samen aan het eind van dit verhaal, let even op de jaargetallen en kijk met huiverachtige nieuwsgierigheid naar het volgende deel van deze epische familiesaga, dat binnen een afzienbare twee jaar tijd zal verschijnen. Dat mag ook sneller verschijnen, geachte heer Mytting. Zo veel is zeker!

Part of the austere Lutheran tradition -- in which churches are functional and little more --, Schweigaard has different ideas. Een beetje clichématig vond ik dat hoofdpersoon Astrid Hekne de slimme, rusteloze, zelfbewuste jonge vrouw is (die onder meer denkt: ”... dat het echte leven ergens anders was en dat elke dag hier slechts vertraging betekende. Ze wist niet waar naartoe ze wilde, haar dromen waren slechts een ladder die tot de hemel reikte en daar eindigde.”) waar de nieuwe dominee, Kai Schweigaard, verliefd op wordt.

The story proper then is set centuries later, in and around Butangen, and basically begins on New Year's Day, 1880. Young Astrid Hekne’s forward thinking future, takes a whole new turn and becomes irrevocably entwined with the lives of both strangers to the village, architect Gerhard Schönauer and pastor Kai Schweigaard, with all three of them searching for a sense of belonging and acceptance in their individually nuanced ways. Their unusual romantic triangle, and indeed, their very future, is so intrinsically linked with the removal of the Stave Church and Sister Bells, with all its associated strange phenomenon, that the poignant relationship which develops between them, is touching, often volatile and will lead to them paying the ultimate sacrifice. Betrayal, in whatever guise, will always exact its price and retribution will be neither swift, nor painless. Schweigaard is engaged, but Butangen is no place for his fiancée; he can only think of marrying her once he has a more comfortable position. But I enjoyed it nonetheless. Astrid, Kay, Gerhard - it's funny how I got to root for everyone and every time for different reasons. And I rooted for the old church, even though I knew it was not going to win.

Astrid komt in een soort love triangle terecht, waarbij ze de ene man zoent en met de ander gaat vissen. Alles om haar plan om de kerkklokken, geschonken door haar familie, veilig te stellen, uit te kunnen voeren. Ze vindt de ware, wat misschien zoetjes klinkt, en halverwege is de romance best idyllisch, maar Mytting verraste me met de afloop van het verhaal. Kai verwoordt het in de latere hoofdstukken van het boek meerdere malen heel fraai: “Niets is zo geworden als het had kunnen zijn”, “Wat ik ook doe en hoe goed ik het bedoel, het pakt verkeerd uit” en “Spijt hebben is altijd makkelijk. Het nieuwe mist iets en aan het oude ergerde je je”. Maar de uitzichtloosheid van haar verarmde situatie in het dorpje Butangen is aangrijpend. Mensen vriezen letterlijk dood tijdens de nieuwjaarsmis in de kerk die dateert uit 1170, de bittere armoede wordt door Mytting zeker niet geromantiseerd. Zo houdt halverwege het boek een man zijn dode vrouw de hele winter bij zich, niet alleen omdat begraven in de ijzige grond lastig is, maar ook omdat de rottende lucht vossen aantrekt waarvan de huiden een beloning waard zijn. Pas wanneer hij 40 huiden heeft bemachtigd begraaft hij zijn vrouw. En dan hebben we nog de enorme standsverschillen in deze kleine en afgelegen gemeenschap. Met als meest schokkend voorbeeld een herenboer die zijn personeel giftige bessen laat eten zodat hun diarree als mest voor een haag kan dienen.Enkele eeuwen voor het jaar 1880” wordt er op de boerderij van Hekne in een Noors dorp in het Gudbrandsdal – Butangen - een meisjestweeling geboren die hun ‘huid delen’, een Siamese tweeling avant la lettre. Ze worden Halfrid en Gunhild gedoopt nadat hun moeder bij de geboorte is gestorven. Met hun vier armen volkomen op elkaar ingespeeld weven ze van kleins af de mooiste tapijten, waaronder een dat de 'Skråpånatta' uitbeeldt, de plaatselijke versie van de Dag des Oordeels en aan de plaatselijke kerk wordt geschonken. Op de drempel naar hun volwassenheid sterven ze en schenkt hun vader Eirik Hekne zowel uit dankbaarheid dat ze samen sterven als overmand door zijn grote verdriet de kerk ook twee grote Zusterklokken te hunner nagedachtenis, gemaakt uit het volledige zilvereigendom van de toenmalige boerderij. Vanaf dan wil het de legende dat de klokken het dorp voor gevaar waarschuwen door uit zichzelf te beginnen luiden. Labai patiko autoriaus piešiami gamtos vaizdai. Aiškiai mačiau juos prieš savo akis. Ryšku, stipru, realu. The Hekne farmstead was one of the earliest settlements in Butangen. "Each farm was a self-sufficient kingdom...grand folk and humble folk never mixed, generation after generation kept to the same farms..." "When Christianity came to Norway, the Butangen folk built an elaborate Stave Church, a masterpiece in ore-pine with ornate carvings, dragon heads and a proud spire...the carpenters worked very hard to please all the gods just i